Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάρτιος, 2013

καθήκον ποιητού

Είναι καιρός που επιδίδομαι σ’ αυτό στο παιγνίδι. Παίρνω την άγραφη κόλλα και το πιο καλό μου μολύβι. Και γράφω εξαρχής ολοστρόγγυλα γράμματα. Τα καμαρώνω έτσι ως τ’ αραδιάζω στο άσπρο χαρτί. Εγώ ο ποιητής των λέξεων Των στρογγυλών φωτεινών οραμάτων Με τάξη και χάρη συνταιριασμένων Καμαρώνω. Μουτζούρα καμία Αστοχία καμία Αλήθεια καμία. Μονάχα στρογγυλά, καθαρά, τακτοποιημένα γράμματα. Ποιήματα καθώς πρέπει. Έτσι ως ταιριάζει Στους σκάρτους καιρούς μας.

ατομική ευθύνη ή συλλογική ενοχή ;

Το κείμενο που ακολουθεί φιλοδοξεί να μιλήσει για τις ενοχές.   Τις ενοχές που κουβαλάει ο καθένας μας απ’ όταν αρχίσει να νιώθει τα πράγματα γύρω του. Τις ενοχές που χτίζονται στο κουβάρι του μυαλού μας νωρίς πολύ. Ξεκινάνε με την εντελώς αθώα φράση της μαμάς « κάθισε ήσυχα σαν καλό παιδί » , συνεχίζουν με την παραίνεση του δασκάλου « μην αυθαδιάζεις» ή του φίλου σου « Γιατί δε διασκεδάζεις όπως όλοι; Γιατί επιμένεις να μας χαλάς το κέφι με τα μούτρα σου;» Θα μπορούσα να συνεχίσω με άπειρα παραδείγματα παραινέσεων, υποδείξεων, συμβουλών. Λένε πως αυτές όλες γίνονται φωνές που παίζουν μόνιμα στο μυαλό μας σαν μια κασέτα που μας υποδεικνύει πώς να σκεφτόμαστε, πώς να μιλάμε, πώς να ζούμε. Υπάρχουν άνθρωποι που μέχρι το τέλος της ζωής τους ανυποψίαστοι τις εκστομίζουν ως απόψεις δικές τους. Κατέλαβαν το νου τους από πολύ νωρίς και κατέπνιξαν στα σπάργανα κάθε νιόβγαλτη σκέψη. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι ιδανικό γι’ αυτήν τη δουλειά. Υπάρχουν κι άλλοι που ξύπνησαν ένα π

Κώστας Διαμαντής

βράχος ξερός Είν' το κεφάλι μου βράχος ξερός που πάνω του φυτρώνουν κυπαρίσσια γεμάτος πέτρα είμαι θυμάρι και αγκάθια παλιά καλντερίμια κυκλώνουν το κορμί μου Κι η καρδιά μου έχει χτίσει μια πέτρινη πολιτεία. Μέσα στις ελιές μέσα στους δρόμους της μες στις φλέβες μου περνάν τα μεσημέρια όσοι αγάπησα Και τις νυχτιές ουρλιάζουν τα τσακάλια στους γύρω λόφους Ο ήλιος καίει την πέτρα, το φεγγάρι την σκεπάζει να μην κρυώνει. Ρίζες έχουν τα πόδια μου σαν της πορτοκαλιάς Ρουφάνε τους χυμούς του χρόνου. Κι ένα μικρό παιδί -να 'μαι εγώ?- ματώνει τα γόνατά του ξανά και ξανά και πότε κλαίει πότε γελά Μα η πιο όμορφη γωνιά μου είν' ένα μικρό ξωκκλήσι που σφυρά ο αέρας στα παλιά του κεραμίδια Μέσα του λίγοι ξεχασμένοι Άγιοι συνομιλούν με τον Θεό, με μένα και με τα χαμομήλια στην αυλή... Ένα άσπρο φουστάνι σημαία του έρωτα άνθος πορτοκαλιάς Φλάμπουρο επανάστασης Ένα άσπρο φουστάνι που χάνεται στον ορίζοντα Σαν το πανί στης θάλασσας

η ελληνικότητα του Καβάφη

ΤΡΩΕΣ Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων` είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε` κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας` κι αρχίζουμε να’ χουμε θάρρος και καλές ελπίδες. Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά. Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.- Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά, κι έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε. Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει, η τόλμη κ’ η απόφασίς μας χάνονται` ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει` κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή. Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω, στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος. Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα. Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε. Κ. Π. Καβάφης Πόσες φορές δε σιγοψιθύρισα μέσα μου τους τελευταίους στίχους.. «πικρά για μας…» Ο Καβάφης είναι μεγάλος, για μένα ο πιο μεγάλος ποιητής που γέννησε η Ελλάδα.

Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους

Είδηση της ημέρας: τεράστια εκδήλωση αλληλεγγύης – συλλογή τροφίμων για τις οικογένειες που πλήττονται από την κρίση. Διοργανωτές : τηλεοπτικά κανάλια που εξαρχής στήριζαν την πολιτική των μνημονίων που μας οδήγησαν στην κρίση. Φιλανθρωπία, ελεημοσύνη :   λέξεις που κρύβουν μέσα τους όλη την υποκρισία της εποχής μας. Σε οικτίρω γιατί υποφέρεις. Μα μέσα μου βαθιά χαίρομαι που εγώ ήμουν απ’ τους άλλους, που δεν είμαι στη θέση σου. Εγώ ο ίδιος που μπήκα στο κόμμα για να βρω μια θέση ν’ “αρμέγω”, εγώ ο ίδιος που βόλεψα έτσι παιδιά κι εγγόνια , εγώ ο ίδιος που έκλεινα- χρόνια ολόκληρα- αφτιά και μάτια ,κάθε φορά που πήγαινα στην κάλπη και ψήφιζα πάλι τον δικό μου βουλευτή, εγώ ο ίδιος που βάφτιζα θύματα όλους τους άλλους, τώρα πια το κομπόδεμά μου το έχω. Το μάζευα όλα αυτά τα χρόνια στην πλάτη των κορόιδων. Αυτών που ζούσαν με την αυταπάτη πως ,αν αυτοί σταθούν ηθικά ακέραιοι , η σαπίλα που υπάρχει γύρω τους δε θα τους αγγίξει.             Μόνο που αυτοί τώρα είναι οι πρώτοι π

Θερσίτης

Η θάλασσα μου μίλησε Είπε ο Θερσίτης. Μου’ πε πως το παιχνίδι αυτό Είναι βαλμένο ανάποδα Μου’ πε ν’ αλλάξουμε τους όρους. Γαλάζιο αίμα κι αηδίες ,είπε Δεν ωφελεί κανέναν πια το παραμύθι αυτό Ναι έτσι το’ πε Παραμύθι. Εγώ δεν το’ θελα ν’ ακούω αυτές τις βλασφημίες Τ’ ορκίζομαι στον Δία Έκλεινα τα μάτια να μη βλέπω Μα ξέρετε τώρα άρχοντες Η θάλασσα σαν θέλει Σε πλανεύει Σου κλέβει το βλέμμα Και το αφήνει μοναχό στην αρμύρα της Να δέρνεται Έτσι κι εγώ Δεν μπόρεσα να μην ακούσω Κι από τότε Κάθε που ακούω έναν Αγαμέμνονα Να με προστάζει στη μάχη να ριχτώ Τα πόδια μου δεν υπακούουν Ντρέπομαι τη θάλασσα Και δεν μπορώ να καμωθώ τον ανήξερο.