Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2014
Εικόνα
Ποιήματα - Ειρήνη Παραδεισανού φωτό: Μ. Τσιράκου   Μικρή Ινδιάνα Ο άνεμος σε κράτησε βαθιά βαθιά στην εικόνα του παιδιού κι εσύ με βία πάλευες να αποσχιστείς από την όψη του πες μου εσύ μικρή μου ινδιάνα εσύ που έπλεξες τα ξανθά σου χέρια στην πληγή μου τόσο βαθιά που δεν ένιωθα πια τίποτα στο βάθος άναρχη μου εσύ φειδωλή σε κραυγές Ινδιάνα με είχες τότε φιλήσει στο κέντρο του μετώπου είχες συριστικά ακουμπήσει επάνω μου τη δίψα σου κι έρχεσαι τώρα μονάχα στο πέπλο της νύχτας σχίζεις στα δυο τη φωνή της σκέψης που σαλεύει στα κάλπικα λόγια μου με καρφώνεις ξανά και ξανά με ασθματικά τραγούδια τη γραμμή τη γραμμή ποιος θα σπάσει την ευθεία που γράφει νυχτέρια στο χωμάτινο δείχτη μικρή μου Ινδιάνα μια κραυγή ο φθόγγος της γης κι εμείς κουρταλούμε παράφωνα. Άτιτλο Ι Ο άγνωστος φόβος αυτό το φίδι που σέρνεται στην όψη σου και τη σμιλεύει. Οι ουρανοί ανοίξαν κείνο το απόγευμα. Έβρεξε για δέκα λεπτά με
Εικόνα
Ειρήνη Παραδεισανού: "Ο Φερνάντο Πεσσόα και η ηλιθιότητα των ευφυών" Ο Φερνάντο Πεσσόα και η ηλιθιότητα των ευφυών «Δεδομένου ότι ο Φερνάντο διαθέτει μια ευαισθησία σε υπερβολική ετοιμότητα καθότι συνοδεύεται από μια ευφυΐα σε υπερβολική ετοιμότητα, αντέδρασε πάραυτα στο Μεγάλο Εμβόλιο – το εμβόλιο που προστατεύει από την ηλιθιότητα των ευφυών». Αυτά γράφει ο Άλβαρο Ντε Κάμπος, ένας από τους ετερώνυμους του Φερνάντο Πεσσόα για τον δημιουργό του. Τη βλέπω γύρω μου αυτήν την ηλιθιότητα. Στην κλειδωμένη ματιά του νέου ανθρώπου που στα είκοσι νομίζει πως βρήκε όλες τις απαντήσεις και δεν καταδέχεται να θέσει ερωτήματα. Στην αλαζονεία του «επιτυχημένου» μεσήλικα που, αυτάρεσκα κλειδωμένος στο κουτί της γνώσης του, απορρίπτει μετά βδελυγμίας – καλά οχυρωμένης πίσω από ένα προσωπείο συναίνεσης και μετριοπάθειας – οτιδήποτε δε χωράει στα κουτάκια της μικρονοϊκής σκέψης του. Μονάχα τα παιδιά στέκουν αλώβητα από αυτήν. Η ευφυΐα τους είναι στ’ αλήθεια μ

Ζώνη πυρός

Εικόνα
Πέρασα το Σαββατοκύριακο παρέα με τον πόνο και τις λέξεις. Τον πόνο στη μέση που με καθήλωσε σε καθεστώς ανημπόριας και τις λέξεις του καινούριου βιβλίου του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη « Ζώνη πυρός» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Για τον πόνο δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσει κανείς. Είναι ένα τούνελ σκοτεινό και μέσα κει βαδίζεις μονάχος. Έχω συνηθίσει στη μοναξιά του πόνου. Κι έχω βρει τους πιο ωραίους συνταξιδιώτες σ’ αυτό το σκοτεινό τούνελ: τα βιβλία. Οι λέξεις του Παναγιώτη με συντρόφευσαν σε στιγμές πόνου. Και με παρηγόρησαν. Τα δεκαοχτώ διηγήματα του βιβλίου τα διάβασα και τα ξαναδιάβασα. Και κάθε φορά με άφηναν με ένα χαμόγελο μισάνοιχτο, το χαμόγελο της συνενοχής, της αίσθησης πως δεν είμαι μόνη. Οι λέξεις του σε ακολουθούν, σε στοιχειώνουν. Απαντήσεις δε δίνουν. Θέτουν ερωτήματα. Και μιλούν. Απευθείας στην καρδιά. Σε λαβώνουν. Όπως οτιδήποτε αληθινό. Οτιδήποτε γράφτηκε από ανάγκη. Ι Χ Ν Η Λ Α Σ Ι Ε Σ: Ζώνη Πυρός ixnilasies.blogspot.com | Α

ο αστείος άνθρωπος

« Το ξέρω που για να επιτύχει κανείς στην ζωή, και για να εμπνέει σεβασμό χρειάζεται σοβαρότης. Και όμως με είναι δύσκολο να είμαι σοβαρός, και δεν εκτιμώ την σοβαρότητα.                 Ας εξηγηθώ καλλίτερα. Με αρέσει στα σοβαρά μόνον η σοβαρότης΄ δηλ. ½ ώρα , ή μια ώρα, ή δυο ή τρεις ώρες σοβαρότητα την ημέρα. Συχνά βέβαια και σχεδόν ολόκληρη μέρα  σοβαρότητα.                 Άλλως με αρέσουν τα χωρατά, η αστειότης, η ειρωνεία η με ευφυή λόγια , το χαμπαγκάρισμα.                 Αλλά δεν κάνει. Δυσκολεύει τες δουλειές.                 Διότι ως επί το πλείστον έχεις να κάμνεις με ζευζέκηδες και αμαθείς. Αυτοί δε είναι πάντοτε σοβαροί. Μούτρα , σέρια ζωωδώς΄ πού να αστειευθούν΄ αφού δεν καταλαμβάνουν. Τα σέρια τους μούτρα είναι αντικατοπτρισμός .Όλα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους , γι’ αυτό σαν βόδια και σαν πρόβατα ( τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες ) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η
Εικόνα
Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2014 Ειρήνη Παραδεισανού, "Το ξωτικό και η τυφλή πόλη" Σάββατο βράδυ σε κεντρικό σημείο της πόλης. Λοξά πάνω στο καπό του αυτοκινήτου ανάσκελα ένας άνδρας. Άσπρα μαλλιά, άσπρα γένια, ντυμένος αλλόκοτα, ένα πακέτο τσιγάρα μόλις να εξέχει από τη δεξιά τσέπη. Άσπρες κάλτσες, παπούτσια μαύρα, φθαρμένες σόλες. Λοξά πάνω στο καπό του παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Ανεβοκατεβαίνει το στήθος του σαν να κοιμάται. Το δέρμα σκούρο από την υπερβολική έκθεση στον ήλιο. Μικρόσωμος, τα πόδια του δεν ακουμπούν στη γη. Έτσι όπως κοιμάται ανάσκελα, λοξά ακουμπισμένος στο καπό του αυτοκινήτου μοιάζει με ξωτικό φερμένο από ένα παράξενο παράλληλο σύμπαν. Ένα σύμπαν όπου οι άνθρωποι βαδίζουν στους δρόμους του ήλιου συνεχώς και κάποτε αποκαμωμένοι κοιμούνται στα καπό των παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Ξαποσταίνουν για λίγο κι έπειτα συνεχίζουν τον λαχανιασμένο δρόμο τους. Ένα παράλληλο σύμπαν όπου δεν υπάρχουν ζεστά σπιτικά να δεχτούν το κουρασμένο σου σώμα. Μον
Εικόνα
Ειρήνη Παραδεισανού: "Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς βιβλία" Σειρά: Τα blogs στο Vakxikon.gr Αριθμός στη σειρά: 21       Συνέντευξη στην Άτη Σολέρτη (Σοφία Αργυροπούλου) Η Ειρήνη Παραδεισανού μπορεί να δηλώνει «παρείσακτη» πετυχαίνει όμως το αντίθετο μέσα από το αντικαθρέφτισμα της γραφής της. Κι αυτό γιατί το βλέμμα πηγάζει απ’ την ψυχή. Ιδιαίτερη περίπτωση αυτή η θέα. Διατηρείς το http://wwwpareisakth.blogspot.gr/ . Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή της ονομασίας του blog σου; Είχα μια δυσκολία τότε να εκθέσω το όνομά μου. Και δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να καταλήξω σ’ αυτό το ψευδώνυμο. Παρείσακτη αισθανόμουν πάντα. Δεν είναι ότι δεν έχω ανάγκη τους άλλους ανθρώπους, το αντίθετο μάλιστα. Είναι ότι με δυσκολεύει η τέχνη της επικοινωνίας, όταν αυτή καταντά ένα ανούσιο παιγνίδι χαριεντισμών και αμοιβαίων φιλοφρονήσεων. Μου φαίνεται γελοίο όλο τούτο. Οπότε απ’ αυτήν την άποψη μάλλον θα αισθάνομαι παρείσακτη
Εικόνα
12 Απρ 2014 Ρητορική ένδεια [Ειρήνη Παραδεισανού, Vakxikon.gr 2013] Του Κώστα Ψαράκη Με την Ειρήνη, την ποιητική συλλογή Ρητορική ένδεια της οποίας θα σας παρουσιάσω απόψε, γνωριστήκαμε πριν από μισή ώρα. Ωστόσο με ημερομηνία Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2008 υπάρχει στο blog μου μια ανάρτηση με τίτλο: Το τραγούδι των ανέμων ( http://psarakis-k.blogspot.gr/2008/10/blog-post_16.html ). Σεμνότητα λοιπόν και ομορφιά, η πρώτη αλλά διαχρονική εντύπωση από την ποίηση της Ειρήνης.  Περί ποιητικής  Η Ειρήνη τοποθετείται εξαρχής για την ποιητική της (όχι την ποίησή της) με το πρώτο της ποίημα τη Ρητορική ένδεια. Θα μπορούσαμε να θεωρήσομε ένα φάσμα, στο οποίο τοποθετούνται οι ποιητές, ανάλογα με το πώς αισθάνονται απέναντι στα ποιήματά τους, στο ένα άκρο του οποίου είναι «ο γονέας», αυτός που γεννά, και στο άλλο ο «μάστορας», αυτός που φτιάχνει. O «μάστορας» δουλεύει το ποίημα μέχρι να το φέρει εκεί που θέλει, καθώς το αισθάνεται σαν τεχνούργημα, σαν ένα
Εικόνα
14 Μαρ 2014 Ρητορικη ένδεια [Ειρήνη Παραδεισανού, Vakxikon.gr 2013] Της Εύης Πανταλού Θα αναφερθώ στην Ειρήνη και στο ποιητικό της έργο πιο πολύ ως φίλη παρά ως φιλόλογος.  Με την Ειρήνη γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά χρόνια και από τότε μέχρι σήμερα διατηρεί ορισμένα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν με σαφήνεια τη δημιουργική της ύπαρξη και δραστηριότητα: ένα πνεύμα ανήσυχο, με έντονες κοινωνικές και πνευματικές αναζητήσεις, ένα άτομο που αρνείται τους συμβιβασμούς και τα κοινωνικά στερεότυπα, ονειροπόλα, εκ γενετής αλλοπαρμένη ψυχή -όπως αυτοαποκαλείται στην Προσευχή-, που ισορροπεί ανάμεσα στο ιδανικό, έτσι όπως το φαντάζεται-ονειρεύεται, και στο πραγματικό, έτσι όπως το βιώνει.  Η αίσθηση του δικαίου, είτε σε συλλογικό είτε σε ατομικό επίπεδο, και η εσωτερική ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει τον κόσμο απηχούνται ξεκάθαρα στον συναισθηματικό και ιδεολογικό πλούτο των ποιημάτων της, όπως αντίστοιχα και η προσωπική της συστολή και μετριοφροσύ
Εκείνο που ξεχωρίζει τον πνευματικό άνθρωπο από τον απλό διανοούμενο, είναι η εποπτική ματιά, η επίγνωση όλων των επιπέδων κι όλων των όψεων του «αντικειμένου» του, και το να φανερώνει με παρρησία τα πάντα. Ο πνευματικός άνθρωπος μιλά «ως εξουσίαν έχων και ουχ ως οι γραμματείς». Λέει αυτό που του υπαγορεύει «το ζωντανό του σώμα», όπως λέει κι ο Σεφέρης, ο μέσα του δαίμων, ΤΩΡΑ, ΕΔΩ, και δεν περιμένει στη γωνιά, να τρέξει να σε δοξάσει κι αυτός αν σε δοξάσουν οι άλλοι ή, να τρέξει να σε σφαλιαρίσει κι αυτός αν σε σφαλιαρίσουν οι άλλοι. Γι’ αυτόν η ομολογία της αλήθειας που βιώνει είναι βιολογική ανάγκη, ηδονή χωρίς την οποία η ζωή του είναι βαρετή και ανούσια. Γιάννης Υφαντής
Χθες ένιωσα τι σημαίνει στέρηση της παιδαγωγικής ελευθερίας. Εξετάσεις   Α’ Λυκείου στα αρχαία ελληνικά.   Με θέματα που επιλέγονται τυχαία από μια – ο Θεός να την κάνει- τράπεζα θεμάτων. Η Θεά της τύχης επιλέγει για τα δικά μου παιδιά ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια του Ξενοφώντα. Ένα κείμενο που εγώ δε θα επέλεγα σεβόμενη τις ιδιαιτερότητες των μαθητών μου, εκτός κι αν με διέκριναν σαδιστικές τάσεις. Στο διπλανό σχολείο κληρώνεται ένα από τα πιο εύκολα κομμάτια του Ξενοφώντα. Αν αυτό λέγεται αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας , εγώ είμαι ο Πάπας . Ξαναλέμε λοιπόν.. Αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας είναι να βλέπεις τους μαθητές σου σαν άλογα κούρσας που προπονείς για να τερματίσουν πρώτα ,αδιαφορώντας για τις ανάγκες τους και τα όνειρά τους.. Αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας είναι να μπαίνεις στην αίθουσα διδασκαλίας   αγχωμένος, σκυθρωπός και θυμωμένος , με ελάχιστη υπομονή και κουρελιασμένα νεύρα, γιατί η ύλη δε βγαίνει.. Γι’ αυτό εξάλλου θεσπίστηκε